ΠΛΑΓΙΑ ΣΚΕΨΗ: SHOPPING_OUT_OF_GUILT

ΠΛΑΓΙΑ ΣΚΕΨΗ: SHOPPING_OUT_OF_GUILT: ΨΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ... Του Γεωργίου Ελ . Χατζιδάκη Διευθυντή Fulfill Contacts και Guerilla Marketing Συμβούλου Επικ...

SHOPPING_OUT_OF_GUILT

ΨΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ...

Του Γεωργίου Ελ. Χατζιδάκη

Διευθυντή Fulfill Contacts και Guerilla Marketing

Συμβούλου Επικοινωνίας

ghatzidakis@fulfill.gr

Jorge@guerilla.gr

GiorgosHatzidakis @ facebook

Γιώργος Χατζιδάκης @ linkedin

HatzidakisGiorg @ twitter

Μπορώ μάλλον εύκολα να θυμηθώ την πρώτη φορά που ψώνισα από τύψεις – ή μήπως πάλι όχι; Σίγουρα αυτή που θυμάμαι πιο έντονα ήταν το Καλοκαίρι του 2004, το Καλοκαίρι των Καταραμένων Ολυμπιακών, της μίζας και της διαπλοκής.

Είχα ξεμείνει τότε στην Αθήνα, όχι για να δω αυτό το γελοίο πανηγύρι των αναβολικών, γιατί η εταιρία μου είχε αναλάβει ένα μικρό υποέργο. Ο τότε καλύτερος φίλος μου διοικούσε μια εταιρία promotion και είχε επανδρώσει (μάλλον επιγυναικώσει...) τα Περίπτερα των Περιφερειών της Ελλάδας στο Πεδίο Άρεως. Αυτή η έκθεση ήταν μια καλή και φιλόδοξη προσπάθεια να γνωρίσουν οι επισκέπτες της Αθήνας και την υπόλοιπη Ελλάδα και συμπληρωνόταν από ένα χώρο-έκθεση-πωλητήριο παραδοσιακών προϊόντων.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν συνειδητοποίησα πως και οι δύο Εκθέσεις ήταν άδειες σε καθημερινή βάση!!! Κι ήταν τόσο εύκολο να γεμίσουν... αρκούσε τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, τα ξενοδοχεία και οι λογής-λογής «διοργανωτές» να πήγαιναν τον κόσμο εκεί με τα πούλμαν... Αλλά ΠΟΥ τέτοια λογική στους Ελληνάρες... Ακόμη και μια «φίλη» μου (προικισμένη με πλούσιο και διασυνδεδεμένο πατέρα και ελάχιστη ψυχή και μυαλό...), που δούλευε στις Δημόσιες Σχέσεις του «2004» και είχε υπ’ ευθύνη της τους Δημοσιογράφους μου είπε ευθαρσώς: «δεν είναι δική μας εκδήλωση, γιατί να πάμε τους Δημοσιογράφους εκεί;»!!!

ΚΑΙ ΝΤΡΑΠΗΚΑ... Ντράπηκα τους ανθρώπους που ήρθαν από τις τέσσερις γωνιές της Ελλάδας και πλήρωσαν και ταλαιπωρήθηκαν για να πουλήσουν τον τίμιο μόχθο τους... Ντράπηκα που εμείς, οι «πρωτευουσιάνοι» άνθρωποι του Marketing, κυττούσαμε πως θα αρπάξουμε καμμιά μεγάλη «ανάθεση» του Δημοσίου ή τίποτα «κονδύλια» της Ε.Ε. για να φτιάξουμε μεγαλύτερα σπίτια, να αγοράσουμε ακριβότερα αυτοκίνητα και βεβαίως να λαδώσουμε τους αναθέτοντες...

ΚΙ ΕΤΣΙ ΨΩΝΙΣΑ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ... Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να μη νιώθω φρικτά τα βλέμματα των αθώων αυτών ανθρώπων που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν γιατί τα περίπτερά τους ήταν άδεια ενώ η Αθήνα ήταν γεμάτη... Δυστυχώς το 2004 είχα ήδη βρεθεί έξω από το συρφετό των Μεγαλοδιαφημιστών, αφού δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω στις μηχανορραφίες και την υποκρισία τους, ενώ οι γνώσεις μου ήταν μάλλον περισσότερες από όσες τους ήταν ανεκτές... Έτσι δεν μπορούσα να κάνω περισσότερα...

Είχα ελπίσει ότι αυτό δε θα επαναλαμβανόταν. Κι όμως να που μετά το «χρυσό» 2008 άρχισα να βλέπω την ίδια απελπισία στα βλέμματα των καταστημαρχών, κυρίως του Κέντρου. Ειδικά μετά τις αθλιότητες που διέπραξαν κάποιοι αλήτες και οι αλλοδαποί πλιατσικολόγοι το Δεκέμβριο, άρχισε ο ατελείωτος κατήφορος...

ΚΙ ΕΤΣΙ ΞΑΝΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΨΩΝΙΖΩ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΝΤΡΟΠΗ... Ντροπή γιατί αποτέλεσα μέρος αυτού του σάπιου συστήματος που οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το χάλι... Ντροπή γιατί ως Διαφημιστής και Marketeer έθεσα τις γνώσεις και το μυαλό μου στην υπηρεσία όσων είχαν στόχο να καταστρέψουν τον υγιέστερο τρόπο ζωής της Δύσης, αυτό του μικροεμπορίου... Ντροπή γιατί είχα τη δυνατότητα να μιλήσω σε δικαστήρια ενάντια σε πολιτικούς, δημόσιους και ιδιωτικούς λειτουργούς που τους κουβάλησα (για λογαριασμό τρίτων – εγώ ήμουν πάντα «μικρό ψάρι») χρήματα... ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ και αντί να βγω να τα βροντοφωνάξω κρύφτηκα στο λαγούμι μου...

Κι έτσι ψωνίζω από ντροπή... Φοράω ακόμη τις παντόφλες (σιχαίνομαι τις παντόφλες...) που αγόρασα από ένα μαγαζάκι της Σταδίου του κτηρίου Αρσάκη επειδή δεν άντεχα το βλέμμα των δύο υπέργηρων καταστηματαρχών... Κρατάω σημειώσεις σε gothic(!!!) σημειωματάρια που ψώνισα από το VideoClub-πολυμάγαζο με memorabilia κοντά στο σπίτι μου (έχει γίνει πιτσαρία πια...)...

Θα έπρεπε να είχα λαιμό καμηλοπάρδαλης για να φορέσω όλα τα φουλάρια-πασμίνες που αγόρασα από το τίμιο μαγαζάκι με τα Κουκουλάρικα Μεταξωτά Σουφλίου της Αλεξάνδρας που κλείνει (αυτό το προλαβαίνετε ακόμη...). Κι αν ήμουν η Θεά Κάλι με τα 8 χέρια θα είχα κλάσμα του χώρου που χρειάζομαι για να αποσβέσω τα άπειρα μανικετόκουμπα που αγοράζω από το φίλο μου το Δημήτρη στο Δαίδαλμα στη Σκουφά...

Ελπίζω να μου αναθέσουν να γράψω χειρόγραφη την ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΤΑΝΙΚΑ γιατί μόνο έτσι θα αναλωθούν οι τόνοι μελάνης που πρέπει πλέον να έχω στο σπίτι, καθώς και τα άπειρα στυλό από το φίλο μου ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ με το καλύτερο κατάστημα στυλό στην Ευρώπη στη στοά Κολοκοτρώνη που είδε τον κύκλο εργασιών του να συρρικνώνεται στο ¼...

Αλλάζω τα περιστήθια των σκύλων πριν καν φθαρούν, γιατί ντρέπομαι που δεν αγοράζω πια την τροφή τους από το μαγαζάκι της γειτονιάς (τι να κάνω, είναι πανάκριβη και τη βρίσκω με σημαντική έκπτωση στη χονδρική...). Και για να χειροτερέψει το πράγμα, τώρα αγοράζω και από όλα τα bazaars που καταφέρνω να πάω και συνήθως το μόνο που βρίσκω είναι λουριά....

Οι περιπτώσεις που πρέπει να κάνω δώρα (λιγοστές πλέον...) έχουν γίνει πραγματικός εφιάλτης. Ποιό από τα παραπαίοντα καταστήματα να αδικήσω και ποιό να προτιμήσω; Έχω να πάω σε δύο γάμους και ήδη αγόρασα τέσσερα δώρα...

Ξέρω ότι πολλές φορές «πιάνομαι κώτσος» και μερικές πραγματικά «μου τη δίνει». Όπως για παράδειγμα όταν είπα να στηρίξω ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα μαγαζιά της οδού Ηλιουπόλεως (μοιάζει κρανίου τόπος το πάλαι ποτέ κέντρο των επίπλων... τριπλό το χτύπημα: κρίση, η γελοία μανία με το ΙΚΕΑ και η αλητεία-METROmall) και παρήγγειλα ένα χαλί gaben για να εμφανιστεί ο μαμουχαλοιδιοκτήτης με το Αφγανοπακιστανό να κουβαλάει (μη και πιαστεί το πουλάκι μου...), έχοντας πρώτα απαιτήσει να πληρωθεί μεταφορικά αν δεν αγοράζαμε (!!!), έκανε λάθος σε αυτό που έφερε, ξαναήρθε, προσπάθησε να με κλέψει στην έκπτωση (!!!) και κατόπιν ανακάλυψα ότι το είχα πληρώσει σε 3πλάσια τιμή από ότι «παίζει» τώρα στην αγορά.

Και ξέρω ότι πολλές φορές οι άνθρωποι που θεωρώ ότι βοηθώ έχουν όσα δε θα αποκτήσω ποτέ στη ζωή μου σε σπίτια και ακίνητα...

Αλλά γνωρίζω επίσης ότι κάποιοι θα με ευγνωμονούν ακόμη και μόνο για την απλή, καλή κουβέντα που τους είπα, όπως εκείνη η κοπέλα με το καταπληκτικό μαγαζάκι με είδη εμπνευσμένα από τα ζωάκια (συγγνώμη που το ανακάλυψα τόσο αργά...) που τη συμβούλευσα να κάνει bazaar με Φιλοζωϊκές αντί μόνη της και μου είπε: «πρέπει να είστε πολύ καλός στη δουλειά σας» ή η άλλη που πουλούσε σέλλες (!!!) αλόγων στο Μοναστηράκι και της είπα να τις κάνει σκαμπώ για να πουληθούν... Αυτοί οι έπαινοι θα είναι για εμένα σημαντικότεροι από τα βραβεία των κλικοεπιτροπών που πήρα ή που δεν πήρα!!!