Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Θα με θυμούνται

όταν θα σ’έχουν ξεχάσει

Της σπάνιας ευμορφίας σου

       πολύ μετά που θα ’χει σβήσει η λάμψη

Ακόμα θα διαβάζουνε

                      όσα για σένα έχω γράψει

Ίσως στο μέλλον κάποιος κριτικός

                          να ψάξει

και μέσα από φωτογραφίες σου παλιές

                              να σε κοιτάξει

Μα ούτε αυτός ούτε άλλος κανείς

       ποτέ θα φανταστεί για σένα πόσο έχω κλάψει

Οι πάγοι αν θα λιώσουνε

κι ο κόσμος μας αλλάξει

Πάλι θα με θυμούνται

       σα θα σε έχουνε ξεχάσει

Γιατί έχω ανεξίτηλα τον πόνο μου χαράξει

Σε κάθε ένα κομμάτι του

              που έχουμε περάσει